Po przegranych eliminacjach do Brazylii w narodzie zawrzało. Domagano się zmian w naszej piłce i – tradycyjnie już – głowy trenera. Tu jednak żądanie było dość stonowane w porównaniu do tego dotyczącego głowy trenera Smudy po klęsce na Euro. Fornalik nie zalazł kibicom tak bardzo za skórę jak jego poprzednik. Żądania zmian w polskiej piłce dość szybko się rozmyły i rozpoczęła się debata nad kandydaturą nowego selekcjonera reprezentacji.

Trener Mariusz Rumak przekonał się na własnej skórze, jak trudnym kawałkiem chleba jest trenerski fach. Byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby prowadził drużynę z obcego miasta, a nie w środowisku, w którym jako szkoleniowiec się narodził. Mocne słowa, wysłuchiwane od ludzi bliskich, bolą przecież szczególnie. W piłce nożnej rządzą emocje, nikt się z nikim nie patyczkuje, łatwo zostać idolem tłumów, a jeszcze łatwiej wrogiem publicznym numer jeden. Do tego trzeba się przyzwyczaić. Kto jest nadmiernie podatny na krytykę, daleko w tym fachu nie zajedzie, zwłaszcza gdy pierwsze kroki stawia w klubie traktowanym jako własny.

Emocje w piłce są tak duże, że nie interesują nas stany pośrednie. Albo jest doskonale, wręcz cudownie, albo przeżywamy traumę. Wystarczyła dramatycznie słaba postawa Lecha w pierwszej połowie meczu z Górnikiem, by okrzyknąć piłkarzy i trenera nieudacznikami, żądać głów i piętnowania żywym żelazem. Po meczu z Cracovią słyszymy zachwyty nad mądrą i skuteczną grą, udaną realizacją przemyślanego planu taktycznego. Prawda jest taka, że ani w jednym przypadku nie było najgorzej, ani w drugim najlepiej.

Porażkę w Białymstoku zwykło się już określać jako nieszczęśliwą. Lech miał więcej z gry, osiągnął miażdżącą przewagę w posiadaniu piłki, łatwo przedostawał się pod bramkę przeciwnika. Gdyby za to wszystko przyznawano punkty, wygrałby bezapelacyjnie. Futbol polega jednak na zdobywaniu goli. Nie trzeba frontalnie atakować, zepchnąć przeciwnika do obrony. Wystarczy jedno mądre podanie, by zdziałać o wiele lepiej niż ten, kto hołduje przekonaniu: trzeba utrzymywać się przy piłce, bo kiedy my ją mamy, to nie ma jej przeciwnik.