Spekulacje na temat przyszłości trenera Mariusza Rumaka nie mają żadnego sensu. Nic mu nie grozi. I nie zagrozi nawet wtedy, gdyby Lech przegrał w sobotę z Lechią a potem dał się zbić Legii. Dla właściciela klubu wymiana trenera byłaby ostatecznością, na którą zdecydowałby się tylko w sytuacji bez wyjścia. Do tego ciągle daleko. Kibice zahartowali się. Byle jaka klęska ich nie załamie.

Ostatnia kolejka dobrze się ułożyła dla Lecha. Wystarczy wygrać w Łodzi, by zbliżyć się do Ruchu i Wisły na punkt i do Legii na 7 punktów. Nie radzę jednak dzielić skóry na niedźwiedziu. Poziom w polskiej ekstraklasie systematycznie wyrównuje się, ale niestety w dół, a Lech nie ma drużyny, o której można powiedzieć, że skoro mierzy się z ostatnim zespołem z tabeli, to może sobie z góry dopisać trzy punkty.

Zaczęło się miło – było pewne prowadzenie 2:0 – a skończyło się jak zwykle czyli nieoczekiwanym remisem. Tak krótko można scharakteryzować mecz Kolejorza z Widzewem. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Do 60-tej minuty było nadspodziewanie łatwo, chociaż u uważnego obserwatora mogły pojawić się wątpliwości patrząc na coraz częstsze błędy Lecha. Groźne sytuacje na swojej połowie prowokował Gostomski podając piłkę do najbliższego zawodnika nie zwracając uwagi na pressing przeciwnika. Potem do tych błędów zaczął dostrajać się Arboleda, który w rezultacie przyczynił się wydatnie do utraty obydwu bramek.

Na podstawie meczu z Piastem Gliwice trudno stwierdzić, czy Kolejorz złapał równowagę po katastrofie w Szczecinie. Wygrał wysoko, strzelił piękne bramki, pokazał kilka ładnych i widowiskowych akcji, ale i trochę żenujących pudeł i kompletnie nieudanych zagrań. Łatwiej byłoby ocenić możliwości Lecha, gdyby spotkał się z inną drużyną niż taka, która wysokie porażki z nim ma wpisane w geny.