Warto przychodzić na mecze Lecha. W każdym wiele się dzieje, każdy ma swoją dramaturgię. Nie ma nudy, nie trzeba się obawiać zamkniętej, defensywnej gry i „dowożenia” szczęśliwie uzyskanego prowadzenia do końca. W tym roku Lech u siebie, póki co, tylko wygrywa, ale nie przychodzi mu to bez walki, bez oddawania wielu strzałów i ciężkiej, czasami syzyfowej pracy w defensywie.

Solidny napastnik – to jest to, co pozwoliłoby Lechowi zdobywać punkty w meczach, w których je traci. Do końca okienka transferowego pozostały godziny. Wykorzystane nie zostaną, podobnie jak ostatnie miesiące. Pozostaje nadzieja, że Gytkjaerowi wystarczy zdrowia na mecze rozgrywane do maja co kilka dni, zresztą ostatnio jego obecność na boisku niczego nie zmienia.

Dawno nie widziało się tylu uśmiechniętych kibiców opuszczających stadion, co w niedzielny wieczór. Nawet padający nieustannie deszcz ludziom nie przeszkadzał. Gdyby w takich wydarzeniach uczestniczyli częściej, frekwencja przestałaby się zmniejszać, i to mimo powszechnego braku aprobaty dla działań władz klubu.

Nie wygląda to dobrze. Nawet jeżeli uda się tydzień przed pierwszym wiosennym meczem pozyskać rozgrywającego solidniejszego niż wprowadzani do zespołu wychowankowie, jeżeli klub zasili ten lub inny prawy obrońca, to i tak lepiej sobie nie robić nadziei na dobry wynik. Przetrwanie do końca sezonu na zajmowanym obecnie piątym miejscu w tabeli jawi się jako misja niewykonalna.